Het ‘evolutionaire voordeel’ van ADHD

Veel mensen, o.a. op verschillende mailinglists en fora voor volwassenen met ADHD, hebben het over het evolutionaire voordeel van ADHD.
Ze zeggen bijvoorbeeld dat het in de ‘oertijd’ juist veel beter was om ADHD-eigenschappen te hebben. Er wordt dan ook gesproken over hoe fijn en goed het is om ADHD te hebben, en hoe veel interessanter en creatiever en slimmer mensen met ADHD wel zijn.

Persoonlijk ben ik het daar NIET mee eens.

We moeten (zelfs) onderling altijd maar zeggen hoe fantastisch ADHD is, en dat het goed is voor de mensheid dat er mensen met ADHD bestaan, maar ik weet het zo net nog niet.

Voor mezelf weet ik dat ik echt last heb heb van de ADHD. Veel mensen werpen dan tegen dat dat alleen komt door de omgeving: dat ik last heb van de ADHD door het soort maatschappij waar ik in leef. Dat zal ook heus wel meespelen, maar ik denk toch dat ik ook in een totaal andere maatschappij last ervan zou hebben dat ik me zo opgejaagd voel de hele tijd, zo rusteloos, zo met het gevoel ‘er moet nog iets’, en dat ik geen enkele gedachte helemaal kan uitdenken of er dient zich alweer een (interne of externe) prikkel aan die mij van mijn á propos brengt.

Nu is het natuurlijk nog niet zo dat dergelijk ongemak een tegenargument is voor het ‘evolutionaire argument’ van Cees: het kan evengoed zijn dat de mensheid heeft overleefd doordat er altijd een flink aantal mensen met ADHD waren in de groep. Dat ik het geen prettig gevoel vind betekent nog niet dat het overleven en
voortplanten er slechter door gaat.
Of eigenlijk gaat het natuurlijk niet eens om het overleven, alleen om het voortplanten. Als je maar lang genoeg overleeft om je genen te kunnen verspreiden, dan heb je je evolutionaire plicht gedaan. Maar na het voortbrengen van nageslacht ben je klaar, en hoef je heus niet meer te overleven. (Wat dat betreft mag ik hier niet echt over meepraten, natuurlijk! Ik heb mij niet voortgeplant, en ben dat eigenlijk ook niet van plan.)

Hoe het ook zij: ik kan me niet voorstellen dat ADHD een evolutionair voordeel oplevert. Okee, hyperfocus en snel kunnen reageren kunnen handig zijn, maar er zijn ook veel nadelen. Bijvoorbeeld mijn ongeduld, spanning, schrikachtigheid en paniek
lijken mij geen evolutionair voordeel. En ook alles steeds kwijtraken of vergeten waar ik mee bezig was lijkt me niet handig. (“Ah, daar is de mammoet. Waar is mijn speer nou gebleven? Shit, weer kwijt.”)

Maar het is natuurlijk altijd goed ook de positieve kant van de problemen in te zien: elk nadeel heb z’n voordeel.

ADHD en motivatie / discipline

Zojuist bij zangles geweest. Het was erg leuk.
We hebben het ook even gehad over het oefenen: ik kan me er maar niet toe zetten te oefenen, behalve als ik bij mijn moeder ben en samen met haar ga ‘muzieken’. (Meestal speelt zij piano en zing ik erbij, soms speel ik piano en helpt zij mij daarbij, soms legt zij dingen uit over muziektheorie.)

Ik heb altijd veel moeite mezelf te motiveren, met zangoefeningen maar ook met anderen dingen, klusjes, post, huishouden, soms ook klussen op mijn werk, iemand bellen, etc.

Ik hoor heel vaak over mensen met ADHD die problemen hebben met motivatie en discipline. Dat is iets dat echt bij ADHD hoort, helaas. Het is misschien nog wel belangrijker dan moeite met concentreren.

Als ik een prikkel van buitenaf heb, iemand die me over de drempel helpt en zorgt dat ik op gang kom dan ga ik ook wel door, maar dat beginnetje kan ik maar niet voor elkaar krijgen.
De drempels zijn gewoon heel hoog, zo ervaar ik het. Soms gaan er ook dagen voorbij waarop ik bijna niks doe. Ik kan ook erg sloom zijn. Dat verwacht men vaak niet, bij iemand met ADHD. Men verwacht dat ik elke dag de hele dag heen en weer ren en niet te stuiten ben. Maar zo ben ik alleen als ik eenmaal goed op gang ben gekomen!

Hier gaat het ook over dit onderwerp: forum.viva.nl/forum/list_message/1364829

En hier: www.hulpgids.nl/ziektebeelden/adhd.htm
citaat van die pagina:
“Uit beeldvormend, neuropathologisch en elektrofysiologisch onderzoek is aannemelijk geworden dat de prefrontale cortex en hiermee in verbinding staande subcorticale structuren (met name de basale ganglia) hierbij betrokken zijn. Deze hersengebieden zijn rijk aan neurotransmitters zoals dopamine. Van dopamine is bekend dat het een rol speelt bij onder meer motivatie. Dat dopamine bij ADHD-symptomen betrokken is, blijkt ook uit de effectiviteit van stimulantia. (…)”

In elk geval neem ik me nu voor om tijdens het koken altijd wat zang-oefeningen te doen. Dan kan ik me er niet goed op concentreren, en het is dus niet ideaal, maar het is beter dan niks.

Laura

Fusie op mijn werk

De laatste weken ben ik vooral heel hard bezig geweest met mijn werk. Ik heb, naast een paar kleinere klussen, één ‘echte’, betaalde, ‘baan’, namelijk secretaresse bij de Universiteit Utrecht. Een gedeelte van de afdeling waar ik bij werk gaat fuseren met een andere afdeling.Daarvoor moest dat gedeelte van onze afdeling ook verhuizen naar het gebouw waar de andere afdeling gehuisvest is. Ik heb van alles daarvoor geregeld en bedacht, het waren dus nogal vermoeiende weken. Vrijdag was de verhuizing. Het is prima gegaan, dat had ik goed geregeld, al zeg ik het zelf! 🙂

Vanaf maandag werk ik dus op de gefuseerde afdeling. Ik moet dan gaan samenwerken met een andere secretaresse, en dat ben ik niet gewend. Ik deed tot nog toe alles alleen. Het wordt dus heel spannend. Ik vind die andere secretaresse heel aardig, en ik denk ook dat we het wel zullen kunnen vinden. Maar samenwerken is meer dan het met elkaar kunnen vinden… Zij heeft geloof ik een heel andere werkwijze dan ik.

Bovendien kost het mij natuurlijk altijd veel moeite me te concentreren, en genoeg aandacht, motivatie en energie ergens voor op te brengen. Ik verzand al gauw in afleidingen, chaos, tijdgebrek, en met enige pech zelfs een lichte paniek.

Aangezien ik alles alleen kon doen en ik ook een kamer voor mijzelf alleen had was dat tot nog toe niet zo’n probleem, maar dat zal zeker moeilijker worden nu. Ik ben erg benieuwd hoe dit zal gaan lopen…

En volgens mij ziet zij er nog veel erger tegenop dan ik, dat heeft ze me al verschillende keren expliciet laten merken. Zij houdt helemaal niet van veranderingen; zij heeft veel liever dat alles bij het oude blijft. Daarom ziet ze mijn komst als een ‘invasie’… Ik hoop dat het haar ook mee zal vallen.